Zwolle uit, 0 punten.

BAS kan maar niet winnen tegen een ploeg in Zwolle. Nadat het eerder in het seizoen al tegen nederlagen aanliep bij WVF en CSV'28 was het ditmaal SVI welke te sterk bleek voor de Biddinghuizenaren.

De reis naar de hoofdstad van Overijssel werd vol vertrouwen gemaakt. Een voltallige selectie was beschikbaar en de thuiswedstrijd tegen SVI werd immers met 4-2 gewonnen.

Dat resultaten uit het verleden geen garantie voor de toekomst blijken was al vrij vlot duidelijk. Na zeven minuten spelen keken we al tegen een twee nul achterstand aan. Tot twee keer aan toe werd er niet kordaat ingegrepen. Een stuk killersmentaliteit ontbrak. Geen onbekend verhaal voor de C1. Hierna werd wel de achtervolging ingezet, maar alles ging maar op tachtig procent, over instelling gesproken.

Op slag van rust kregen we tot overmaat van ramp ook nog eens de derde tegentreffer te verduren. Wederom een slap optreden en een SVI-er kon genadeloos uithalen. Waar er nog een kleine hoop was, was deze dan nu wel weggepegeld. Recht op hoop hadden we zeker, want we kwamen zo nu en dan wel gevaarlijk door. Met meer geluk (of inzet, daar dwing je geluk mee af) hadden we ook wel tot een doelpunt kunnen/moeten komen, maar het was niet aan ons besteed.

Waar normaliter de rust wordt doorgebracht in de kleedkamer kozen de mannen nu voor de dug-out. De thee had men ook niet verdient. Er werd één keer gewisseld. Sjoerd, die ongelukkig speelde, verliet het doel, Dylan kwam erin.

Gelijk na de rust was het bingo en Jordy passte Sven door en de 3-1 was een feit. Dit spreekwoordelijke zetje in de rug hadden de BAS mannen nodig. Nu kon men wel opeens honderd procent (en misschien zelfs meer) spelen. SVI wist dan ook niet waar het moest zoeken, ze werden aan alle kanten voorbij gelopen. Kansen kwamen er in overvloed. David kwam van rechts een keer goed naar binnen. Rutger kwam een keer door, maar schoot op de keeper. Sven lukte het niet een één op één situatie met de keeper te verzilveren. Bilal kwam net tekort bij een kopbal en ga zo maar door.

Net op het moment dat de BAS-storm in kracht leek af te nemen was het Sven die de aansluitingstreffer liet noteren. Op een pass van Rutger omspeelde Sven dit keer de keeper en schoof de bal met links in het verlaten doel. Tijd om te juichen was er niet. Bal pakken en aftrappen maar weer. Ondertussen was er al gewisseld en voor de laatste tien minuten werd er een alles of niets offensief gespeeld met een extra spits. Het was kunst en vliegwerk wat SVI deed overleven. De gelijkmaker zat er niet meer in. Jammer! Want als BAS vanaf het eerste fluitsignaal zo had gespeeld als dat er de tweede helft gespeeld werd, konden er wel eens telramen nodig zijn geweest in Ittersum. Maar goed, dat is een koe in zijn kont kijken.

De teleurstelling voerde achteraf de boventoon. Geen boosheid of verdriet, nee, het was teleurstelling van een onnodig verloren wedstrijd, als wel vaker. Teleurstelling ook in de ontwikkeling van spelers. Enkelen vervielen in oude fouten, fouten die zij na de winterstop niet meer lieten zien. We spraken over vooruitgang, maar nu hebben we een stap teruggedaan, hopelijk kunnen we er binnenkort weer twee vooruit zetten.